Προοπτικές και Εξελίξεις στην Έρευνα για τη ΣΚΠ

Προοπτικές και Εξελίξεις στην Έρευνα για τη ΣΚΠ

Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) είναι μια χρόνια και περίπλοκη ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος, αλλά οι τελευταίες εξελίξεις στην έρευνα προσφέρουν νέες ελπίδες για καλύτερη κατανόηση και θεραπεία της νόσου. Παρόλο που δεν έχει βρεθεί οριστική θεραπεία, οι επιστήμονες σημειώνουν σημαντική πρόοδο στον τομέα των διαγνωστικών εργαλείων, των θεραπειών και των στρατηγικών πρόληψης.

1. 

Ανοσοτροποποιητική Θεραπεία και Νέες Φαρμακευτικές Στρατηγικές

Η κύρια προσέγγιση στη θεραπεία της ΣΚΠ είναι η ανοσοτροποποίηση, που αποσκοπεί στην μείωση της φλεγμονής και της καταστροφής του μυελίνης, της προστατευτικής μεμβράνης γύρω από τα νευρικά κύτταρα. Ορισμένα από τα πιο υποσχόμενα φάρμακα περιλαμβάνουν:

2. 

Γενετική Έρευνα και Βιοδείκτες

Η γενετική έρευνα στη ΣΚΠ επιτρέπει στους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τους γενετικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της νόσου. Εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο οι γονίδια αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον, προκαλώντας ανοσολογικές αντιδράσεις που οδηγούν στη ΣΚΠ.

3. 

Στρατηγικές Αποκατάστασης και Αναγέννησης

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην έρευνα της ΣΚΠ είναι η αποκατάσταση των βλαβών που προκαλεί η νόσος. Η ΣΚΠ καταστρέφει τον μυελίνη, την ουσία που προστατεύει τα νευρικά κύτταρα, και εμποδίζει τη μετάδοση των νευρικών σημάτων. Παρά το γεγονός ότι η πλήρης αποκατάσταση είναι δύσκολη, η έρευνα για την αναγέννηση του μυελίνης και τη θεραπεία των βλαβών του κεντρικού νευρικού συστήματος είναι σε πλήρη ανάπτυξη.

4. 

Ανοσολογικές και Αντιφλεγμονώδεις Θεραπείες

Μια από τις πιο υποσχόμενες κατευθύνσεις είναι η αναγνώριση της ΣΚΠ ως μια ασθένεια που προκαλείται από υπερδραστήριο ανοσοποιητικό σύστημα. Οι θεραπείες που στοχεύουν στην αποκατάσταση της ανοσολογικής ισορροπίας, μειώνοντας τις φλεγμονώδεις αντιδράσεις χωρίς να καταστέλλουν εντελώς το ανοσοποιητικό σύστημα, είναι το επόμενο βήμα.

5. 

Διαχείριση Συμπτωμάτων και Βελτίωση Ποιότητας Ζωής

Η έρευνα δεν επικεντρώνεται μόνο στη θεραπεία της νόσου αλλά και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Αν και η ΣΚΠ είναι μια χρόνια ασθένεια χωρίς οριστική θεραπεία, οι θεραπείες που μειώνουν τα συμπτώματα όπως η κόπωση, οι σπασμοί και οι πόνοι συνεχίζουν να βελτιώνονται.

Η συνεχής πρόοδος στην έρευνα για τη ΣΚΠ δημιουργεί ελπίδες για καλύτερες θεραπείες, καλύτερη ποιότητα ζωής και, ίσως, στο μέλλον, ακόμη και θεραπεία για αυτήν την ασθένεια. Όμως, η κατανόηση της ΣΚΠ ως μια πολυδιάστατη νόσος απαιτεί την αδιάκοπη συνεργασία επιστημόνων, γιατρών και ασθενών.

Αυτό ολοκληρώνει την σειρά άρθρων μας για τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Ευχόμαστε να προσφέρθηκαν χρήσιμες πληροφορίες και κατανόηση για τις πτυχές αυτής της ασθένειας.

 Η ΣΚΠ στη Νεανική Ηλικία: Παιδιά και Νεαροί Ενήλικες

 Η ΣΚΠ στη Νεανική Ηλικία: Παιδιά και Νεαροί Ενήλικες

Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα ηλικίας 20-40 ετών, όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση της διάγνωσης σε νεαρούς ενήλικες και ακόμη και σε παιδιά. Η διάγνωση της ΣΚΠ σε νεαρή ηλικία φέρει μοναδικές προκλήσεις και απαιτεί μια διαφορετική προσέγγιση στη θεραπεία και την υποστήριξη.

1. 

ΣΚΠ στα Παιδιά

Η σκλήρυνση κατά πλάκας σε παιδιά είναι πολύ σπάνια, αλλά όταν εμφανίζεται, η διάγνωση μπορεί να είναι πιο δύσκολη λόγω της ποικιλίας των συμπτωμάτων και της συγκεχυμένης φύσης τους σε μικρότερες ηλικίες. Στα παιδιά, η ΣΚΠ συνήθως εκδηλώνεται με συμπτώματα όπως:

Η διάγνωση απαιτεί συχνά μαγνητική τομογραφία και λεπτομερή κλινική αξιολόγηση από εξειδικευμένους νευρολόγους.

Θεραπευτική Προσέγγιση:

2. 

ΣΚΠ στους Νεαρούς Ενήλικες

Η ΣΚΠ στους νεαρούς ενήλικες μπορεί να έχει σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή τους. Σε αυτή την ηλικία, τα άτομα είναι σε στάδιο ολοκλήρωσης της εκπαίδευσης, επαγγελματικής ανέλιξης και κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, γεγονός που καθιστά τη διαχείριση της ασθένειας πολύπλοκο εγχείρημα.

Συμπτώματα και Προκλήσεις:

Θεραπεία και Υποστήριξη:

3. 

Η Επίδραση της ΣΚΠ στην Εκπαίδευση και Επαγγελματική Καθοδήγηση

Η ΣΚΠ μπορεί να προκαλέσει σημαντικές καθυστερήσεις στην εκπαιδευτική ή επαγγελματική εξέλιξη, λόγω της αστάθειας των συμπτωμάτων. Η επαγγελματική υποστήριξη και η ευέλικτη εκπαίδευση είναι κρίσιμης σημασίας:

Η διάγνωση της ΣΚΠ σε νεαρή ηλικία θέτει προκλήσεις τόσο για τον ασθενή όσο και για την οικογένεια και το περιβάλλον του. Ωστόσο, με την κατάλληλη υποστήριξη και στρατηγικές, τα άτομα με ΣΚΠ μπορούν να ζήσουν πλήρεις και ενεργούς ζωές, με στόχο την προσωπική ανάπτυξη και την κοινωνική ενσωμάτωσή τους.

Ψυχολογική Υποστήριξη και Κοινωνική Ενσωμάτωση Ασθενών με ΣΚΠ

Ψυχολογική Υποστήριξη και Κοινωνική Ενσωμάτωση Ασθενών με ΣΚΠ

Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) δεν επηρεάζει μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή. Η χρόνια φύση της νόσου, η αβεβαιότητα για το μέλλον και οι αλλαγές στην καθημερινότητα συχνά συνοδεύονται από συναισθηματικές δυσκολίες και κοινωνική απομόνωση. Η ψυχολογική υποστήριξη και η κοινωνική ενσωμάτωση είναι εξίσου σημαντικές με τη φαρμακευτική αγωγή.

1. 

Ψυχολογικές Προκλήσεις

Οι ασθενείς με ΣΚΠ ενδέχεται να αντιμετωπίσουν:

2. 

Η Σημασία της Ψυχολογικής Υποστήριξης

Η έγκαιρη παρέμβαση μπορεί να προλάβει ή να μειώσει σημαντικά τη συναισθηματική επιβάρυνση. Μορφές υποστήριξης περιλαμβάνουν:

3. 

Κοινωνική Ενσωμάτωση και Καταπολέμηση του Στίγματος

Η κοινωνία παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαχείριση της ΣΚΠ:

4. 

Η Δύναμη της Κοινότητας

Ο ρόλος των συλλόγων ασθενών με ΣΚΠ είναι πολύτιμος:

Η ψυχική υγεία και η κοινωνική ενσωμάτωση είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ολοκληρωμένης φροντίδας των ατόμων με σκλήρυνση κατά πλάκας. Δεν είναι αδυναμία να ζητήσει κανείς βοήθεια — είναι πράξη δύναμης και αυτοσεβασμού.

 Αίτια και Παράγοντες Κινδύνου της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας

Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) είναι μια πολύπλοκη και πολυπαραγοντική νόσος. Παρά τις πολυετείς έρευνες, οι ακριβείς αιτίες που την προκαλούν παραμένουν ασαφείς. Εντούτοις, έχει διαπιστωθεί ότι ορισμένοι γενετικοί, περιβαλλοντικοί και λοιμώδεις παράγοντες αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισής της.

1. 

Γενετική Προδιάθεση

Αν και η σκλήρυνση κατά πλάκας δεν είναι κληρονομική νόσος, παρατηρείται αυξημένος κίνδυνος σε άτομα με συγγενείς πρώτου βαθμού που πάσχουν από τη νόσο. Ορισμένα γονίδια, ιδίως εκείνα του συστήματος HLA (ανθρώπινα λευκοκυτταρικά αντιγόνα), σχετίζονται με αυξημένη ευαισθησία στην ανάπτυξη ΣΚΠ.

2. 

Λοιμώξεις

Υπάρχουν ενδείξεις ότι ορισμένοι ιοί μπορούν να παίξουν ρόλο στην έναρξη της νόσου, με πιο συχνά ενοχοποιούμενο τον ιό Epstein-Barr (EBV), που προκαλεί τη μονοπυρήνωση. Πιστεύεται ότι σε άτομα με γενετική προδιάθεση, τέτοιες λοιμώξεις μπορεί να πυροδοτήσουν την αυτοάνοση αντίδραση.

3. 

Περιβαλλοντικοί Παράγοντες

4. 

Φύλο και Ορμόνες

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι συχνότερη στις γυναίκες, γεγονός που οδηγεί τους επιστήμονες να διερευνούν τον ρόλο των ορμονικών παραγόντων. Τα οιστρογόνα, για παράδειγμα, φαίνεται να έχουν ανοσορυθμιστική δράση.

5. 

Γεωγραφική Κατανομή

Η νόσος εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής, της Νέας Ζηλανδίας και της Νότιας Αυστραλίας. Αντίθετα, είναι πιο σπάνια στις τροπικές περιοχές.

Συνοψίζοντας, η σκλήρυνση κατά πλάκας δεν προκαλείται από έναν και μόνο παράγοντα. Αντίθετα, φαίνεται πως είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης γενετικών και περιβαλλοντικών στοιχείων. Η καλύτερη κατανόηση αυτών των παραγόντων είναι κρίσιμη για την πρόληψη, έγκαιρη διάγνωση και εξέλιξη νέων θεραπειών.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ

ΠΕΡΙΠΟΥ 400.000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΚΑΜΙΑ ΧΑΡΑ.

Το σπουδαιότερο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν ξέρουν ότι πάσχουν από την ασθένεια αυτή. Ιδιαίτερα οι άνδρες είναι σχεδόν πεπεισμένοι ότι δεν έχουνε κάτι τέτοιο. Ένα ατελείωτο αίσθημα κενού, από το πουθενά, όλα γκρίζα και απαρηγόρητα, αυτό είναι το γενικό συναίσθημα που διακατέχει κάποιον με αρχόμενη κατάθλιψη.

Οι περισσότερες ψυχιατρικές ασθένειες έχουνε ένα κέντρο κάπου στον εγκέφαλο η διαταραχή του οποίου τους προκαλεί. Για παράδειγμα όταν έχουμε εμμονές η ιδεοψυχαναγκασμό τότε δυσλειτουργεί το κέντρο του εγκεφάλου που είναι τοποθετημένο για κάποιες ιδέες και πράξεις. Στην περίπτωση π.χ. της ανορεξίας δεν λειτουργεί σωστά το κέντρο της όρεξης. Στην κατάθλιψη αντίθετα δεν λειτουργεί σχεδόν όλος ο εγκέφαλος σωστά.

Κατά κανόνα έχουμε μια σωματική εκδήλωση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης τα οποία όμως ο ενδιαφερόμενος σπάνια τα φέρνει σε σύνδεση με την ίδια αρρώστια.
Αξίζει να αναφέρουμε τα πιο χαρακτηριστικά από τα συμπτώματα όπως το κυριότερο που είναι οι διαταραχές του ύπνου όπου περίπου το 90% των ασθενών δεν μπορούν να αποκοιμηθούν και ξυπνάνε εύκολα.

Άλλο ένα σύμπτωμα είναι η κόπωση και η απώλεια ενέργειας. Χαρακτηριστική είναι η αφόρητη αίσθηση κόπωσης που ανατρέπει κάθε δραστηριότητα της καθημερινότητας. Μεγεθύνονται τα καθημερινά όπως το να σηκωθεί να πάει κανείς στην δουλειά και σχεδόν θεωρούνται αδύνατες προς εκτέλεση οι εργασίες.

Επίσης ένα άλλο σύμπτωμα είναι και οι διαταραχές της όρεξης.
Το φαγητό δεν φέρνει καμία όρεξη πια και σχεδόν με μεγάλη προσπάθεια πρέπει κανείς να το «κατεβάζει» για να ζήσει.

Μετά έχουμε τις διαταραχές της συγκέντρωσης. Η σκέψη αναφέρεται μόνο σε λίγα θέματα πολύ αργά και είναι σχεδόν «άδεια» από ιδέες.
Μετά έχουμε την αυτοκτονικότητα. Είναι αυτό που εμφανίζεται ξαφνικά ενώ υπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση σχεδόν σε όλους τους ασθενείς.

Η κατάθλιψη δημιουργεί μια κατάσταση κενή που δεν μπορεί να την φανταστεί ο καθένας. Αρκετές φορές χαρακτηριστικό είναι ότι στην κατάσταση αυτή αυτού του κενού αντιδρά ο ασθενής από μόνος του χωρίς να καταλάβει γιατί το κάνει.

Υπάρχουν και μορφές της κατάθλιψης που δεν εκδηλώνονται μόνο με θλίψη αλλά έχουν άλλες μορφές όπως αδυναμία, ευερεθιστότητα, συγκέντρωση σε ένα ανόητο θέμα κ.λ.π.
Ιδιαίτερα οι άντρες δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτή την διαφορετικότητα και όταν παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα αρχίζουν απελπισμένες προσπάθειες προκειμένου να ξεφύγουν από αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Τέτοια είναι μια απρόσμενη δραστηριότητα (γυμναστήρια, συμπληρώματα διατροφής κ.λ.π.). Ο λόγος που οι άντρες αυτοκτονούν σχεδόν διπλά από ότι οι γυναίκες οφείλεται στο γεγονός αυτό ότι συνηθίζουν να νομίζουν ότι η κατάθλιψη δεν είναι «ανδρική υπόθεση». Έτσι τα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα τραγικά και όπως είπαμε ο δείκτης της αυτοκτονίας στους άντρες διπλός.
Σε αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι γυναίκες συνηθίζουν πιο εύκολα να ζητάνε βοήθεια και από τους δικούς τους και από τον ειδικό πράγμα που την σώζει πολύ πιο γρήγορα. Σήμερα υπάρχουν στην διάθεση αρκετά φάρμακα για να επηρεάσουμε την σεροτονίνη η έλλειψη της οποίας προάγει την κατάθλιψη σχεδόν σε όλο τον εγκέφαλο καθώς επίσης και ειδικά ψυχοθεραπευτικά σχήματα που ενισχύουν την θεραπεία.

Η ΣΧΕΣΗ ΥΠΝΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΙΟΤΙΚΟΥ ΥΠΝΟΥ.

Γενικά οι ασθενείς που εμφανίζουν διαταραχές ύπνου είναι περισσότερο ευάλωτοι στις καταθλίψεις. Δεν πρόκειται για γενικό σύμπτωμα του ύπνου όσο για πλέον ειδικό. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι πολλές φορές στην ψυχιατρική τις βαριές περιπτώσεις μπορεί κανείς να τις επηρεάσει με το λεγόμενο τεστ διακοπής του ύπνου.

Σε αυτό αναγκάζεται ο ασθενής να μείνει τη μισή νύχτα μέχρι την επόμενη μέρα ξύπνιος, και μετά να κοιμηθεί βαριά, έτσι ώστε να αισθανθεί καλύτερα. Η επιστημονική εξήγηση για αυτή τη διαφορά της ποιότητας του ύπνου όταν συμβαίνει και γιατί χρησιμοποιείται, είναι η παρατήρηση ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου, ο άνθρωπος χρειάζεται λιγότερη σεροτονίνη.

Η σεροτονίνη είναι μία ορμόνη νευροδιαβιβαστής, η οποία ρυθμίζει την ευχάριστη διάθεση και είναι το κύριο χημικό στοιχείο στον εγκέφαλο που πολεμάει την κατάθλιψη. Γενικά όμως η απώλεια του ύπνου στις περιπτώσεις που έχουμε μία ενεργή κατάθλιψη πρέπει να αποφεύγεται, διότι κάτι τέτοιο δημιουργεί φοβερές παρενέργειες και επιπλοκές. Εάν χρησιμοποιηθεί σαν ιατρικό μέσω θα πρέπει να το εφαρμόσει κάποιος εξειδικευμένος που θα γνωρίζει πώς να το χειριστεί.

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ

ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΚΑΙ ΤΥΧΟΝ ΓΕΝΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.

Δεν είναι εύκολη δουλειά να βρεις την διασύνδεση μεταξύ κατάθλιψης και γενετικής διότι παίζουνε ρόλο πάρα πολλοί παράγοντες και ακριβώς σε ότι αφορά και την κλινική μορφή της κατάθλιψης δεν είναι ακόμη τελεσίδικα όλα γνωστά.

Παρόλα αυτά έρευνες που έγιναν τον τελευταίο καιρό από την πανεπιστημιακή κλινική του Μονάχου κατέδειξαν ότι υπάρχει κάποια διασύνδεση μεταξύ των νευρομεταφορών της σεροτονίνης και της δραστηριότητας της αμυγδαλής.

Έχει βρεθεί ότι η δυσλειτουργία στην εν λόγω περιοχή είναι υπεύθυνη για τον κληρονομικό χαρακτήρα της κατάθλιψης.

ΤΟ ΒΑΡΥ ΦΟΡΤΙΟ ΤΟΥ ΣΤΙΓΜΑΤΟΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΓΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ «ΒΑΡΟΣ» ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ.

Τα τελευταία χρόνια ψυχίατροι και ασθενείς αρχίζουν πιο συγκεκριμένα να φροντίζουν για αυτό το θέμα.
Δεν είναι μόνο η κατάθλιψη που δημιουργεί ένα κοινωνικό βάρος για τον ασθενή με την συμπτωματολογία της και με την κοινωνική της επιρροή που έχει.

Πέρα από αυτό πολύ πιο βαρύ για ορισμένες κοινωνικές ομάδες είναι το στίγμα της κατάθλιψης τόσο για τον ασθενή όσο και για τους γύρω από αυτόν.

Με έρευνες που έχουνε γίνει και με ερωτηματολόγια που έχουν συμπληρωθεί φαίνεται ότι η υπόθεση του «στίγματος» του άρρωστου από κατάθλιψη ανθρώπου δεν έχει ξεπεραστεί. Θεωρείται ένα πολύ μεγάλο «χάντικαπ» και για αυτόν και για τους τριγύρω του και δεν έχει βρεθεί οργανωμένη μέθοδος προκειμένου να ξεπεραστεί έτσι ώστε να μην εμποδίζει την θεραπεία.

Ακόμα και για χώρες προηγμένες που σχεδόν κάθε δεύτερος έχει κατάθλιψη τουλάχιστον μεταξύ του ανδρικού φύλου γίνεται τεράστια προσπάθεια να κρυφτεί αυτό έτσι που να δημιουργήσει σε γιατρούς και ψυχοθεραπευτές μεγάλα προβλήματα σε ότι αφορά την αγωγή και εν γένει την περίθαλψη των ασθενών.

Είναι απόλυτα αναγκαίο ο ασθενής που έχει το πρόβλημα του όχι φυσικά να το διαδίδει αλλά οπωσδήποτε να το αντιμετωπίζει και να επιβάλει την κοινωνία να δεχθεί αυτήν την κατάσταση.
Δεν είναι τίποτα διαφορετικό όπως π.χ. ο διαβήτης ο οποίος πάλι για πολύ καιρό υπήρξε ένα στίγμα σαν αρρώστια όπου χρειάζεται ο ασθενής ινσουλίνη.

Στην προκειμένη περίπτωση το μυαλό ενός καταθλιπτικού χρειάζεται σεροτονίνη.

Οργανικά δεν υπάρχει καμία διαφορά.

ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΤΡΙΚΥΚΛΙΚΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΦΘΗΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.

Βέβαια τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά έχουν εκτοπιστεί σε μεγάλο βαθμό από κάποια καινούρια φάρμακα τους λεγόμενους εκλεκτικούς υποδοχείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης.
Με τα φάρμακα αυτά καταφέρνει κανείς και ανεβάζει μέχρι 10.000 φορές περίπου περισσότερο την συγκέντρωση της σεροτονίνης στις συνάψεις των εγκεφαλικών κυττάρων με αποτέλεσμα να έχουμε μια πάρα πολύ καλή αντιμετώπιση όλων των μορφών κατάθλιψης.
Το ευχάριστο είναι ότι αυτά τα φάρμακα δεν προκαλούν ούτε διαταραχές της προσωπικότητας ούτε δημιουργούνε εξάρσεις. Μόνο για νεαρά άτομα και για μακρύ χρονικό διάστημα πολλές φορές εμφανίζουν διαταραχές της σεξουαλικής λειτουργίας και προσθέτουν βάρος.
Πέρα από αυτές τις δύο ομάδες υπάρχει και μια άλλη μεγάλη που είναι τον τελευταίο καιρό σε εξέλιξη και έρευνα η οποία επηρεάζει ταυτόχρονα τρεις από τους νευροδιαβιαβαστες, την σεροτονίνη, την νοραδρεναλίνη και την ντοπαμίνη.
Και κατά κάποιο τρόπο εξισορροπεί την διαταραχή που υπάρχει στην κατάθλιψη στον άξονα του στρες.
Γενικά η φαρμακευτική αγωγή είναι πολύ ουσιώδης και λύνει προβλήματα πάρα πολύ μεγάλα και ιδιαίτερα όταν η διαταραχή της κατάθλιψης βρίσκεται στην αρχή της ασθένειας.

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΕΝΔΟΓΕΝΗ ΟΠΙΟΥΧΑ

Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΙΑ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΥΡΙΩΣ ΝΕΥΡΟΔΙΑΒΙΒΑΣΤΩΝ, ΌΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗ, ΟΙ ΕΝΔΟΡΦΙΝΕΣ Κ.Τ.Λ. .

Οι βιοχημικές έρευνες, τον τελευταίο καιρό σε ότι αφορά την κατάθλιψη και το βάρος των συμπτωμάτων της, πιστοποίησαν μια ουσιαστική σχέση βαρύτητας συμπτωματολογίας και ενδογενών οπιούχων του εγκεφάλου. Τα ενδογενή οπιούχα, μια σειρά από δέκα διαφορετικές πρωτεΐνες παραγμένες σε διαφορετικές θέσεις του εγκεφάλου και διαφορετικές ποσότητες, είναι αυτά που δημιουργούν την κατάσταση «ευφορίας» που χρειάζεται κάποιος για να μην πέσει απλά σε καταθλιπτική συνδρομή. Όσο λιγότερα είναι αυτά τα ενδογενή οπιούχα στον εγκέφαλο, τόσο πιο επιρρεπής είναι ο άνθρωπος στην κατάθλιψη. Μια από τις νέες μορφές θεραπείας της κατάθλιψης, όπως είναι ο διακρανιακός μαγνητικός ερεθισμός, έχει τη βάση της θεραπευτικής του δυναμικής στο γεγονός της διαδικασίας ότι αυξάνει τα ενδογενή οπιούχα.